سیر و سیاحت در دین مبین اسلام از جایگاه خاص برخور دار است، و بر اهمیّت و ضرورت آن، چه در آیات قرآن کریم وچه در روایات و متون مذهبی، بسیار سفارش شده است. این تأ کید بنا به فوائد و آثار گوناگونی است که در سیر وسیاحت نهفته است و انسان در طی مسافرت به آنها می رسد. باتأمّل در آیات قرآنی ومتون حدیثی در می یابیم که یکی از حکمت های تأکید اسلام بر سیر و سیاحت، آثار گوناگونی است که در رشد و کمال انسان دارد. مطالعة آثار تاریخی، عبرت گیری از احوال وآثار گذشتگان، رشد ونیروی تفکّر و تعقّل انسان، تفکّر در اسرار آفرینش وآشنای با آیات و پدیده های خداوند دانش اندوزی وکسب تجربه، آشنای با آداب وراه رسم زندگی دیگر مردمان، وحفظ دین و ایمان، سلامت جسم و روح دفع اندوه ها و ناراحتی ها وغیره از جمله آثاری است که در آیات وروایات برای سیر و سیاحت ذکر شده است.
سیر وسیاحت علل سقوط وناکامی وسعادت وخوش بختی برخی جوامع را در اعصار و قرون مختلف نشان می دهد، از این جهت قرآن کریم به مسلمانان دستور می دهد که بروید در روی زمین بگردید و در آثار پیشینیان وملت های گذشته و زمام داران وفراعنه وگردن کشان دقت کنید و بنگرید پایان کار آنهایی که کافرشدند و پیامبران خدا را تکذیب کردند، و بنیان ظلم وفساد را در زمین گذاردند چگونه بود، و سر انجام کار آنها به کجا رسید. وهمچنین قرآن دستور می دهد بر دقّت و بهره برداری ازسیره ای انبیاء الهی، به لحاظ اینکه آثار گذشتگان حوادث پند دهنده ای برای آیندگان است و مردم می توانند با بهره برداری از آنها از حیات طیّبه و زندگی صحیح اگاه شوند.
)